تو که نباشی**

تو که نباشی،
دیدنِ باران های بهاری، چه لطفی دارد؟
شب های تابستان هم میشود طولانی ترین شب های سال!
عصرِ پاییزی نیز بی اندازه دلگیر و غیر قابل تحمل میشود!!
می ماند زمستان؛
که حتی
روزهایش هم بسیار
سرد و تاریک است!
میبینی؛
تو که نباشی ،دیدن هیچ کدام ازاین فصل ها لطفی ندارد..
همه شان سرد و دلگیر است!
تو باید باشی تا بشود با تو ، بدون چتر زیر باران بهار دوید و لذت خیس شدن را تجربه کرد!
باید باشی تا بشود با تو در شب های مهتابی تابستان هم قدم شد و ماه را نشان داد!
باید باشی تا بشود با تو، دراز به دراز بر روی برگ های نارنجی پاییز خوابید و گوش به صدایشان سپرد!!
تو باید باشی تا بشود باتو پس از ساعت ها برف بازی با همان دستان قرمز،لذت نوشیدن چای داغ را تجربه کرد!
اری؛
تو باید باشی؛
تا هر فصلی رنگ خودش باشد..
هانیه بابایی لاجیمی**